Matthijs: Het is mijn levensdoel om clean te blijven

Hoe het begon

Op mijn 15e kwam ik de eerste keer in aanraking met softdrugs en de eerste keer was ik er hondsberoerd van en sloeg het helemaal niet aan. Een ander zou denken dat doe ik nooit meer maar in de vriendenkring werd het volop gedaan en ging ik als vanzelf meedoen en wilde niet onderdoen voor mijn vrienden.

Na een zeer gelukkige jeugd, kwam er op mijn 16e een ommekeer thuis. Dat werd veroorzaakt door gebruik en had ik niet meer het gevoel dat ik ‘thuis’ kwam. Confrontaties met mijn moeder door mijn gebruik zorgden ervoor dat ik veel weg was en steeds meer ging blowen.

Op mijn 17e nam ik mijn eerste pilletje en dat beviel wel goed en van het één kwam het ander.

Thuis liep het steeds minder goed en nadat mijn ouders erachter kwamen dat ik gebruikte zijn ze het vertrouwen in mij verloren. Er werd eigenlijk niet over gepraat en thuis was het: “doe maar normaal. Niet zeuren en gewoon doorgaan.”

Net 18 en ik wilde graag op kamers en uit huis en dacht snel geld te verdienen. De meeste criminelen beginnen met het stelen van een fiets. Ik zette een overval op een bedrijf en dat pakte fout uit en ik heb daarvoor één jaar vastgezeten. Dat was een schreeuw om hulp!

Mijn ouders zijn wel altijd op bezoek geweest en hebben altijd iets extra’s gedaan.

Gevangenis

Ik zat in Grave, het was 3 verdiepingen hoog en was een klein mannetje die in de grote wereld kwam. De eerste maand ben ik bijna niet uit mijn cel gekomen tot op een gegeven moment de bewaker zei: “nou vriend, ga nu maar even luchten, je ziet er heel pips uit en zo ga je het niet redden.” Daar heb ik veel dingen meegemaakt. Mensen die in elkaar geslagen werden. Oude rekeningen die vereffend werden… Als je 18 bent en je maakt dat mee, dat klapt er wel in.

Na één jaar gevangenis mocht ik toch weer thuiskomen bij mijn ouders maar het ging steeds slechter. Mijn ouders zeiden: “we vergeven het je maar we vergeten het nooit”.

Maandje werken en daarna maandje feesten. Veel dingen gedaan die God verboden heeft en toen kwam ook de harddrugs en het ging van kwaad tot erger.

De ruzies thuis waren niet meer uit te houden. Mijn vader stond vanzelfsprekend natuurlijk achter mijn moeder en ik gedroeg me als een puber en ging overal tegen in. Als mijn broer naar boven liep, ging ik er achteraan en ging de confrontatie aan. Het was een kat en muis spelletje en een onhoudbare situatie. Ik deed wat ik wilde en mijn ouders kregen er geen grip meer op en in die tijd kwam ik ook in aanraking met cocaïne en speed snuiven.

Tot op de dag van vandaag ben ik ze heel erg dankbaar dat ze mij in die tijd niet hebben laten vallen.

Het is heel makkelijk om middelen te krijgen

In mijn vriendenkring zaten voldoende mensen die wel iemand kende die het even op tafel neerlegde en dus voor mij was het heel makkelijk om die middelen te krijgen en het te gebruiken. Het was eigenlijk dagelijkse kost. Er was geen dag dat er niet werd gebruikt of gesnoven of gedronken. Het was gewoon heel normaal! Het was voor mij een manier van leven maar ook de gevoelens van verdriet die ik voelde in die tijd te onderdrukken.

’s Ochtend stond ik gewoon weer op met hetzelfde klotegevoel en de eerste joint om 10:00uur was gewoon heerlijk. Dan was ik even weg van dat gevoel en dat gezeik.

Op mijn 20e is het zodanig geëscaleerd dat ik het huis uit moest. Het ging niet langer en ik ben bij een vriend van mij op kamers gegaan en daar heb ik wat inbraken gedaan waarvoor ik gepakt werd. Toen kwam ik weer in de gevangenis in Zwolle. Daar heb ik veel meegemaakt qua gebruik: cocaïne. Alles was er! Het was één groot feest.

Het was voor mij overleven en zoveel mogelijk de pijn en verdriet weghalen en gewoon maar doorgaan.

Toen ik vrijkwam ben ik zelf op kamers gegaan. Via vrienden van mijn vader. Daar ging het ook helemaal mis. Die mensen zijn een weekend op vakantie gegaan en ik heb zoveel mensen in huis gehad dat ik het huis niet eens meer kon schoonmaken zo erg was het was. Ik heb hun vertrouwen geschaad. Ik had schijt aan alles. Als ik het maar gezellig had, dat was voor mij het belangrijkste.

Uiteindelijk ben ik op een andere kamer terechtgekomen in Apeldoorn en had ik werk maar het was héél veel ziekmelden. Te laat komen en weten dat ik om 5uur ’s nachts ging slapen en ik moest er om 8 uur uit en om 9 uur aankomen…. Dat hakte er wel in.

Amsterdam

Ik werkte bij een kunststof kozijnen bedrijf. Die maakte kunststof kozijnen die ze zette in Amsterdam. Het was ’s ochtends om 5 uur weg en dan waren we om 7 uur in Amsterdam en daar is ook de heroïne erbij gekomen. Een collega van mij die wist een adresje. Om half 6 werden we opgehaald en om half 7 stonden we bij de bomen, stapte ik uit, toen was de Arena er nog niet maar daarom heen hebben we glas gezet en dan liep ik terug en om half 7 had ik al cocaïne en heroïne in de zak. Op een gegeven moment ben ik tegen de vlakte gegaan (bij het IJ) en met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Een scan gehad en toen zei de eigenaar van het bedrijf: “het is beter voor jou om te stoppen.”

Daarna was het soms werken, weer thuis en je huur nog maar net kunnen betalen. Het was een tijd van alleen maar blowen, blowen blowen…, zuipen. Ik was toen 22.

Relatie

Ik ontmoette toen mijn (ex) vrouw. Die heb ik bedonderd en belogen waar ze bij stond. Ook met gebruiken. Zij gebruikte niks. Het stoppen kwam niet. Elk jaar zei ik weer: dit wordt het jaar dat ik ga stoppen. Het kwam er gewoon niet van. Jaar in jaar uit is het zo gegaan.

Totdat mijn opa doodging. Dat is de omslag geweest voor mij. Het was een man die nooit zeurde en voor hem zette ik alles opzij. Als hij belde en vroeg: “kom even naar het landje, we moeten even wat zaden planten”.. dan kwam ik. Hij was de enige bij wie ik rustig kon zitten, een sjekkie kon roken en die ook niet zeurde… wat ben je allemaal aan het doen…

Dat was een heel fijn gevoel. Hij overleed aan kanker.

Cocaïne

Er was een struggle tussen mijn moeder en haar broers en zussen. Dat is behoorlijk geëscaleerd. Ik kreeg daar gedeeltelijk de schuld van omdat ik voor aardig wat problemen heb gezorgd. Daar was het keerpunt (negatief) dat ik nog meer ben gaan blowen en ’s ochtends vroeg ging ik naar mijn werk en had ik mijn eerste biertje en jointje al op om 6 uur.

Dan reed ik naar het werk en haalde ik die andere ook nog tevoorschijn uit mijn binnenzak. Dat was het moment dat er geen stopknop meer op zat.

Er ging een kratje bier in twee dagen doorheen of meer. Elke avond ging ik of dronken en stoned naar bed. Alle geld dat ik verdiende ging gelijk naar de dealer en kocht ik er cocaïne van. € 700 was binnen 3 uur op.

Verjaardag

Een paar jaar later overleed mijn oma en heb ik de handdoek helemaal in de ring gegooid.

Een voorbeeld: we kwamen op een verjaardag en ik kwam al om 8 uur aan want dan hoefde ik ook geen thee te drinken maar dan kon ik gelijk aan het bier. Het eerste dat gevraagd werd: wat wil je drinken…. Dan zei ik: doe mij maar een biertje we zijn er nu toch.

Dan zei mijn moeder: nee, je krijgt eerst thee….. Je vraagt toch wat ik wil drinken? Het escaleerde zodanig binnen 5 minuten. Kortste verjaardag ooit en was ik alweer thuis.

Kinderwens

In die tijd wilde ik heel graag kinderen. Op een bepaald moment kom ik thuis bij mijn ouders en ligt er een foto van een echo op tafel. Toen knapte er ook iets bij mij. Wij waren al anderhalf jaar bezig om een kindje te krijgen en nu was mijn broer en zijn vriendin zwanger.

Ik heb die foto weggegooid en dat was ook de laatste dag dat ik ze heb gezien. Ik weet dat ik een nichtje heb gekregen. We hebben nog een kaart gestuurd maar daarna heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Laatst zag ik een foto en dat is nu 11 of 12 jaar geleden. Af en toe zie ik ze voorbij rijden maar het heeft voor mij ook geen meerwaarde.

Daarna werd het zuipen, zuipen zuipen zuipen.

Manipulatie

Soms belde ik mijn (ex) vrouw en zat ze in een vergadering en moest ik geld hebben om mijn natje en droogje te kunnen halen. Ik heb nu geld nodig! Ik moet blowen!

Ik kreeg alles voor elkaar om de rust maar te bewaren. Totdat ze in oktober 2012 zei: het houdt nu op!!!! De liefde is weg en het is alleen maar verzorgen wat ik doe. Dan stort je leven in. Maar je denkt met manipuleren dat komt wel goed.. maar dit kwam dus niet goed.

Bottom-line

In oktober 2012 zat ik op 5 gram per dag aan blowen en een kratje bier. Het ging helemaal nergens over en ik was de controle over mijn eigen ik kwijt. We hadden een hond en in oktober heb ik alle pillen in huis bij elkaar gezocht, ben gaan liggen op de bank, heb ze allemaal ingenomen en ik heb 2 biertjes kunnen drinken en dacht: dit is het, voor mij hoeft het ook niet meer zo.

Na een half uur werd ik zo beroerd wakker en heb ik alles eruit gekotst. Dat was mijn ommekeer! Toen ben ik achter de laptop gaan zitten en heb ik naar klinieken gezocht.

Ik kwam uit bij een kliniek. Het was een kliniek voor politieagenten en voor deelnemers aan de olympische spelen en heb een afspraak gemaakt maar ik vergeet nooit meer dat we binnen een half uur weg waren. Een hele goede vriendin van mij was mee en die vrouw begon gelijk al over bedragen te praten, kost je € 20.000 en ik dacht alleen maar ik wil hulp. Ik wil gewoon hulp!! Toen kwamen ze erachter dat ik geen rooie cent had en toen kon ik ineen voor € 3000 daar terecht. Maar ik had daar niet het gevoel.

Spoor6

Op maandag had ik nog een afspraak gemaakt bij Spoor6 en het weekend ging daarover heen. De deur ging open en het eerste wat ik kreeg was een hug. Dat vond ik ook al heel vreemd maar het voelde wel als thuis en binnenkomen. Want mijn ouders hebben nooit tegen mij gezegd dat ze trots op mij waren of we houden van je. Het voelde als thuis en de warmte kwam mij tegemoet. Ik heb daar bijna 4 uur gezeten. 2 gesprekken van bijna 1,5 uur en toen zei ze tegen mij: “wanneer kun je naar Zuid-Afrika?”.

Maar ik had een kratje bier in de tuin staan en die moest eerst op en het is eigenlijk te gek voor woorden als ik daar nu aan terug denk. Een maat van mij had een dochtertje en die werd 1 jaar en daar wilde ik ook nog heen.

10 januari is de datum zei ze tegen mij……………………….

Ga er dan maar eens aanstaan. Alles werd voor mij betaald. Ik kreeg nog wat geld mee om daar te leven.

Moet je nog in detox vroeg ze? Nee dat komt allemaal wel goed zei ik, ik red mijzelf wel.

Zuid-Afrika

Voordat ik op het vliegtuig stapte op Schiphol heb ik veel geblowd en daarna in de Heineken bar op Schiphol nog even flink ingedronken en ik stapte in het vliegtuig en ik zei tegen de stewardess: “doet u mij maar een biertje” en ik wilde € 2 geven en ze zei: “nee hoor meneer, het is gratis”………. Dus ik heb mij nog aardig vermaakt die laatste trip. 11 of 12 uur vliegen maar het was goed vertoeven.

Toen ik landde in Zuid-Afrika dacht ik, ik duik nog even een café in voordat ik opgehaald word maar toen stonden ze er al. Bordje in hun hand. Mits dat ik in de auto stapte zei de chauffeur al, volgens mij heb je er nog even van genoten. Ja eigenlijk wel sorry.

Ik kwam bij Stellenbosch aan en ook gelijk weer die warmte maar ik was er nog niet helemaal bij en moest eerst mijn roes uitslapen.

De ochtend daarna dan weet je: het begint. Er is geen weg meer terug.

De eerste week zit je dan nog aan de valium om tot rust te komen en loop je nog wappie rond. Ik kreeg een psycholoog toegewezen: Johannes. Echt een toplul!! Als ik hem in gebruik was tegengekomen dan had ik gezegd, ik loop je voorbij.

Klein brilletje, echt een professortje. Maar het klikte vanaf het eerste moment. Hij keek dwars door mij heen. Daar heb ik gesprekken mee gehad en ik hoefde maar één ding te zeggen, één zin en hij had me gewoon.

Ik moet eerlijk zeggen, Johannes is mijn redding geweest daar. Ik heb heel veel dingen over mijzelf geleerd, ook hoeveel pijn ik in mij had en over de kleine gebaren. Hoe verdrietig ik mij daarover voelde vanaf mijn 16e.

Het was heel intensief. Ik ga niet zeggen dat ik goed was daar, want ik heb 2 keer op het punt gestaan om weg te gaan maar heb er een nachtje over kunnen slapen en dan kom je tot het besef; ik ga dit afmaken. Ik kwam in januari en in februari moest ik een schadebrief hebben. Wie moet je dan vragen? Ik had geen contact met mijn ouders dus ik heb mijn (ex) vrouw gevraagd. Maar mijn (ex) vrouw stond er niet voor open.

Ik zei toen: je doet het maar anders gaan we niet scheiden. Mijn zieke geest had ik toen nog! Die schadebrief heb ik dubbel en dwars gehad. Dat was knetter en knetter hard. Toen ik die voorlas kwam ik erachter dat ik heel veel op mijn moeder leek. Qua manieren van doen en eenrichtingsverkeer leven en het is mijn weg, anders bekijk het maar.

Toen kwam ik erachter; dit is het leven dat ik niet ook wil.

In februari heb ik mijn scheidingspapieren gehad in Zuid-Afrika. Alles werd netjes aangetekend verstuurd en dezelfde avond heb ik die ook getekend en ben tot op heden heel blij dat ik ze daar heb gehad. Want in Nederland was ik ergens heengegaan en in Zuid-Afrika ben ik daar heel goed in begeleid. Stukje afsluiting. Stukje verdriet. Naarmate je daar langer zit vol je je prettiger. Ik begon weer van mezelf te houden en ik mocht er weer zijn en al die problemen daar kon ik (h)eerlijk over praten.

Ik schaamde me ook helemaal nergens meer voor en dat is denk ik ook het hele mooie en dat zeg ik nu nog steeds heel vaak bij de meetings.

De tweede week gingen we naar een meeting en daar sprak een man, als je hem hoorde spreken dacht je; man doe even rustig aan je klapt bijna in elkaar van zuurstofgebrek.

Tot we in de bus zaten en ik zei: morgen ga ik naar huis want dit is niet het leven dat ik heb gehad. Die man had onder bruggen geslapen en ik weet niet hoeveel van alles gebruikt. Nadat ik dat gezegd had in de bus, zegt iemand achter mij in de bus – hé Matthijs je kunt er toch ook niet afblijven dus eigenlijk ben je toch precies hetzelfde. Want je ben gewoon verslaafd. Dat was de eyecatcher en verdomme hij had gelijk!

Ik heb veel meetings gevolgd, veel shares van mensen die ook verslaafd waren en al een aantal jaren in herstel zaten. Dat heeft mij heel erg geraakt. Ook levensverhalen van mensen waarvan ik het niet achter hen gezocht had. Het komt neer op, niet NEE kunnen zeggen. Het hield niet meer op. Het was dit of de dood!

Ik heb brieven naar mijn vader gestuurd en mijn moeder maar geen antwoord gekregen. Niets! En toentertijd woonde we bij elkaar in de straat op steenworp afstand. Maar helemaal niks.

De brief naar mijn moeder moest ik voorlezen bij Johannes en de tranen rolde bij hem over de wangen. Ik heb ze heel veel verdriet gedaan! Nooit meer wat van mijn ouders gehoord tot op de dag van vandaag.

Naar huis

Maart kwam en ik zou naar huis gaan en toen zaten ze te zeuren over een safe-house. Ik moet helemaal niks, ik moet terug naar mijn hond. Mijn (ex)vrouw zat toen nog in ons huis en ik zei: ik wil gewoon terug naar huis.

Als je daar weggaat hoor je you’ll never walk alone…………, dan moet je wachten in de woonkamer en dan wordt dat nummer gedraaid en dan staan ze allemaal buiten met de handen in een boog en dan moet je onder de boog doorlopen en dan is het klaar. Dan heb je het bereikt.

John, ervaringsdeskundige en begeleider zei tegen mij: je moet je vleugels spreiden en je moet het zelf laten zien. Op dat moment zet je het op een rennen en loop je die lange hal door en ga je door de menigte die op je staat te wachten en voor je applaudisseert. Als ik eraan terug denk kan ik nog heel emotioneel worden. Dat was zo gigantisch mooi. Ik heb iets afgemaakt. Ik heb iets gehaald in mijn leven.

Ze vroegen mij wat ga je nu als eerste doen als je hier weg bent? Toen zei ik: ik zal ze laten zien wat ik ze waard ben. Toen werd ik gelijk op mijn vingers getikt. Je hoeft het voor niemand te doen. Je moet het voor jezelf doen!!

Op het vliegveld terug naar huis kwamen de momenten van zucht al heel snel, want je zit daar toch te wachten. In het rokershok stond ook een hele grote bar dus je kon gelijk als je wou… maar ik heb helemaal niks gedaan. Zelfs in het vliegtuig niet.

In het vliegtuig zat ik naast 2 Amerikaanse vrouwen die zaten de hele weg Jack Daniels te drinken maar zelfs toen helemaal niks.

Op Schiphol ben ik opgehaald door een paar vrienden, een buurvrouw, mijn (ex) vrouw en de hond en toen had ik echt nog het gevoel het komt allemaal wel goed.

Vrijdagochtend ben ik geland, vrijdagavond zat ik helemaal in mijn eentje een patatje te eten…..

Alles wat ik dacht werd gelijk van tafel geveegd en dat is één van de zwaarste weekenden geweest sinds ik terugkwam uit Zuid-Afrika. Het helemaal alleen zijn. Negen weken heb je op een roze wolk geleefd en dan kom je terug in Nederland en dan ben je er weer. Ik heb in die tijd heel veel geschreven en een dagboek bijgehouden. Dat heeft mij er echt doorheen geholpen. Schrijf maar op wat je voelt allemaal.

Vriendschap

Toen was het maart 2013 en een vriendschap van 20 jaar is toen ook beëindigd. Ik kwam daar en de wiet geur kwam mij tegemoet en hij kwam met het excuus; ik heb hem toch uitgemaakt… De koelkast ging open en ik zag het bier al staan. Denk dat ik er een uurtje binnen ben geweest en toen heb ik hem gezegd: we kennen elkaar al 20 jaar en jij denkt zeker dat ik nu weer rustig kan beginnen. Dat ik naar Zuid-Afrika ben geweest en nu alles weer op een rijtje heb en dat ik nu gewoon weer ‘normaal’ kan gebruiken.

Hij dacht dat het allemaal wel weer goed zou komen en dat zijn ‘oude’ vriend weer terug was. 20 jaar vriendschap was voorbij.

Relatie

In mei 2013 ontmoette ik mijn huidige vrouw. Toen ik 15 of 16 was heb ik voor het eerst bij haar ouders geschilderd. Ik kwam daar wel over de vloer en heb daar wel eens binnen en buiten geschilderd. Ik kwam haar tegen op Badu en ze zei tegen mij: jij bent toch de schilder? Zodoende is het gekomen.

5 mei 2013 om een uurtje of half 9 hadden we afgesproken en was ik bij haar en sindsdien zijn we niet meer bij elkaar weggeweest.

Ik ben gelijk heel eerlijk en open geweest over mijn verslaving en dit is mijn leven. Dinsdag heb ik de meetings en wanneer het mij uitkomt moet ik een meeting kunnen doen. Ik had geen haast. Dat vertrouwen van haar kreeg ik gewoon en het feit dat ik het open eerlijk vertelde was een pluspunt.

In augustus heb ik haar de sleutel van mijn huis gegeven en gingen we al samenwonen.

Het is eigenlijk niet volgens het programma. Want het programma zegt dat je eerst op je tellen moet passen en rust.

Let me be another person…….dit voelde goed en de liefde was en is er en ik moet eerlijk toegeven dat ik niet iemand ben die heel erg lang alleen wil blijven. Ik ben niet graag alleen.

Je gaat natuurlijk naar meetings toe en je komt toch ’s avonds alleen thuis.

Dat is waar ik wel heel veel moeite mee heb gehad en dan komt het wel heel dichtbij wat je allemaal hebt veroorzaakt. Dus in augustus 2013 zijn we samen gaan wonen en zij is bij mij ingetrokken en heb ik gezegd dat als ik 1 jaar clean ben dan wil ik terug naar Zuid-Afrika.

Terug naar Zuid-Afrika

7 januari 2014 zijn we naar Zuid-Afrika opgevlogen. We kwamen in Long Street en iedereen verklaarde ons voor gek want het was één en al gezuip. Maar voor mij was er een knop om gegaan en alcohol en drugs heeft geen meerwaarde meer. Ik heb nu wat ik wil.

Op 13 januari 2014 zijn we bij de NA geweest in Zuid-Afrika. Hetzelfde groepje waar we altijd heengingen. Daar heb ik mijn 1 jaar clean sleutelhanger opgehaald. Daarna zijn we naar de AA gegaan en heb ik mijn 1 jaar kaartje opgehaald. Die mensen vroegen zich af wat ik daar deed en ik zei: ik kom terug als ik 1 jaar clean ben. Heel veel zeiden, je moet geen dingen beloven die je niet waar kan maken maar ik heb het waar gemaakt!!

Ik heb zelfs nog gesproken in de kliniek op zondagavond, dat vergeet ik echt nooit meer. Toen zat ik aan de andere kant van de stoel en heb ik daar mijn levensverhaal mogen vertellen tegen die groep. Dat werd heel fijn ontvangen. De eerste week was echt alleen maar meetings bezoeken, naar de kliniek gaan. Een paar keer met John mee geweest en gegeten en ze herkenden me zelfs nog. Lang leve de lol. Het voelde heel erg vertrouwd.

Voetbalstadion

De tweede week hadden we gezegd dat het echt even vakantie zou worden.

Het was de wedstrijd Zuid-Afrika – Nigeria en we liepen daar over een markt en we konden nog kaartjes kopen en ik zeg tegen mijn vrouw, dat kunnen we wel eens doen!!

In Kaapstad in het stadion, toen knapte er iets in mij. Toen heb ik 10 minuten met mijn zonnebril op zitten huilen en toen besefte ik wat ik had bereikt. Dat ik hier nu nuchter zit, naar een voetbalwedstrijd zitten kijken, vol stadion, er knapte iets. Dit is het!!

Die tijd was zo erg grandioos maar toen er iets knapte was het een reminder van het is je gegund!!!

Mijn vrouw zei ook: je bent nu zo goed bezig!!

Gezin

We kwamen terug in januari 2014 uit Zuid-Afrika en toen bleek dat mijn vrouw zwanger was. Het is wel allemaal heel snel gegaan maar ik zou het voor geen goud willen missen.

Je hebt 19 jaar in verslaving geleefd en je komt terug en je ziet dat de wereld niet heeft stilgestaan maar voorbij vliegt en je kunt daar geen houding aan geven, dan wordt het echt moeilijk.

Oktober 2013 ben ik weer gaan werken. Mijn vrouw was zwanger in januari 2014 en in maart kreeg ik een vast contract. Onbeperkt en ik had het daar ook echt naar mijn zin.

We keken voor een huis en konden een huis kopen en die heb ik helemaal vanaf de grond opgeknapt. Ik ben bijna een maand vrij geweest maar het was echt van ons. En toen kwam onze dochter………. om dat mee te maken dat is echt grandioos.

Mijn vrouw is 10 jaar jonger dan ik, dus voor mij begon de tijd de lopen. Ik was 32 toen ik terugkwam.

In die tijd bezocht ik wel altijd mijn eigen meetings, waar je je thuis voelt en lekker kunt praten en waar ik mijn ei goed kwijt kon.

Vanaf dat moment is het bergopwaarts gegaan. En ik heb soms echt wel eens gedacht, wanneer komt het keerpunt bij mij, wanneer komt de klap met een hamer.

Het verhaal van mijn ouders heb ik het best wel heel erg moeilijk mee gehad. Ik stuur je een brief en krijg geen antwoord. Mijn huidige vrouw is er zelfs nog geweest en heeft er een tijd zitten praten en alleen maar moeten aanhoren hoeveel verdriet mijn moeder van mij heeft gehad.

Maar als je ziet dat het met iemand goed gaat en echt alles voor elkaar heeft dan moet je over dingen kunnen praten. In mijn brief heb ik ook geschreven: de deur staat open maar ik bepaal wanneer die open gaat want er moet over een hoop dingen gepraat worden. Maar praten zit er niet in.

Het eerste jaar en de geboorte van onze dochter moet ik eerlijk zeggen, dan mis je ze wel.

Ik heb fantastische schoonouders. Dat zijn mijn eigen ouders die ik eigenlijk zou moeten hebben. Die mensen zijn top!! Ze staan altijd voor mij klaar. Ze hebben nooit geoordeeld over wat ik toen heb gedaan. Dat is iets waar ik ze heel dankbaar voor ben. Het zijn unieke mensen, daar ben ik heel blij mee en trots op en daardoor heb ik wel verder kunnen gaan dan waar ik nu sta, door hun! De liefde voelen van mensen die je een paar keer gezien hebben met schilderen maar die niet oordeelden. Dat is fijn.

Twee jaar later kwam onze jongste zoon. Met een slag en stoot. De zwangerschap liep niet zoals het wezen moest. We hebben ons er samen doorheen geslagen en ik moet zeggen dat met de geboorte van onze zoon wel heel veel getest is in onze relatie. Maar het heeft heel goed uitgepakt en alsof het zo had moeten zijn. We zijn 18 augustus 2021 alweer 8 jaar getrouwd en hebben 2 fantastische kinderen. Mijn leven gaat goed, mijn vrouws leven gaat goed. Ons leven gaat goed.

“Als je in jezelf gelooft en niet meer met die rotzooi wilt en kunt leven, kun je met de juiste hulp, die je zult vinden in een kliniek, of in een dagprogramma, daarna de hele wereld aan.”

Valkuilen

Mijn valkuil is dat ik altijd iedereen wil helpen.

In Zuid-Afrika liepen we de berg op bij Kaap de Goede Hoop en één van de fellows die kon niet meer. Dus bood ik aan dat ik hem op mijn rug zou nemen. Waarop de begeleider zei: nee Matthijs dat gaat niet gebeuren, want wat gebeurt er straks als jij daar ligt dan nemen ze jou ook niet mee. Hij zei: dit is jouw gevecht, jouw manier wat jij moet vinden om te leven met jezelf om je zelf ook die kracht te geven. Dat zijn hobbels waar ik nog heel erg tegenaan heb gelopen.

Als ik vroeger € 10 in mijn zak had dan moest het ook weg. Geld was alles voor me. Als ik nu nog denk hoe ik vroeger met geld omging. Geld interesseert mij nu niet meer. Als mijn gezin het maar goed heeft, dan boeit het mij niet. Als je dat 20 jaar geleden tegen mij had gezegd dan had ik je recht in je gezicht uitgelachen.

Nawoord

Je kunt jezelf nog zo haten en nog zoveel verdriet hebben om dingen die gebeurd zijn of raken, waar je nu niet over kunt praten, maar geef het een kans. Geef een kliniek een kans. Geef een meeting een kans om jezelf weer terug te vinden. Je moet er wel open voor staan.

Hoe moeilijk het ook is. Al is het nog zo donker, er komt weer een keer licht aan de horizon. Zodra je het eerste puntje licht ziet dan weet je dat je op de goede weg bent. Die weg is zwaar. Die weg zit vol met hobbels en valkuilen maar het gaat er niet om hoe makkelijk ze je naar beneden kunnen halen maar het gaat erom hoe snel je weer opstaat en wat je ermee doet.

Geef het een kans. Voor de kliniek kun je het gevoel hebben dat je er alleen voor staat maar je staat niet alleen. Een verslaafde staat in zijn eigen gebruik tijd alleen. Maar daarna sta je niet meer alleen. Je komt in een familie die alles zal begrijpen en die je nooit zou veroordelen om wat je doet of hebt gedaan. Er wordt naar je geluisterd en er wordt met je omgegaan alsof je één van hen bent en later word je ook een van hen. Dat is het mooiste van een kliniek of meeting. We blijven allemaal voor elkaar zorgen op een bepaald moment.

Je kunt altijd iemand bellen, zelfs midden in de nacht als je het moeilijk hebt. In de buitenwereld heb je dat gewoon niet. Je komt in een begripvolle familie.

Matthijs