Column: Kees - Muziek (9/13)
De sessie met Cindy staat in het teken van wat muziek bij je kan oproepen aan emoties wanneer het gaat om rouw en verlies. Jouw muziek delen met anderen kan helpend zijn om het verdriet en de pijn een beetje te verlichten. Dit overvalt mij nogal.
(Hier volgt deel 9 van 13.)
"De schadebrief ligt waarschijnlijk uitgeprint en wel in de lade van een bureau bij Spoor6 op mij te wachten. Ik denk dat ik als tweede ga. Dan ben ik er maar vanaf."
Die schadebrief was ik al lang weer vergeten totdat ik samen met mijn groepsgenoot Victor – die ik voor mezelf ‘de cabrio-chauffeur’ noem – tussen de middag een ommetje maak. Hij zegt: “Zie jij ook zo op tegen overmorgen? Als we de schadebrief moeten voorlezen.” Ik zeg: “Schadebrief? Wat was dat ook al weer?” Victor kijkt me vol ongeloof aan. “Dat is de brief die je dierbare heeft geschreven over welke schade jouw verslaving heeft aangericht.”
Oh ja, ik herinner het mij weer. Ik had al razendsnel in mijn hoofd de gegadigden gescand. Mijn ouders zijn dood. Mijn vrienden hebben geen recht van spreken. Mijn dochter is verstandelijk beperkt, dus schrijven zit er niet in. De puber heeft wel iets beters te doen. Mijn enige nog levende zus zal het een worst wezen. Blijven mijn vrouw en mijn zoon over. Die schade kan nooit heel groot zijn. Zo dacht ik.
Ik vraag aan Victor: “Wie schrijft jouw schadebrief?” “Mijn vrouw natuurlijk. Ze dikt alles vreselijk aan en overdrijft altijd zo. Ze was mee naar de intake.” Ik zeg: “Ik was in mijn eentje bij de intake.” “Mazzelpik.” zegt Victor. “Ik denk dat ik overmorgen als eerste ga. Dan ben ik er maar vanaf.”
Deze middag komt er een behandelaar die wij nog niet kennen. Ze heet Cindy en is erg mooi. Ik zoek onmiddellijk oogcontact met Henry, de man die op de Zuidas werkt en verslaafd is aan seks en datingsites. Henry kijkt mij aan met een blik van: ‘Wees eerlijk, Kees. Waar kan ik nu anders aan denken?’ Onzichtbaar voor de anderen knik ik hem begripvol terug. In de hoop dat het hem wat steun biedt.
Natuurlijk denk ik kort aan hetzelfde. Alleen hoef ik er niks mee. Het is een flits die ik al dan niet kan laten uitgroeien tot een fantasie waar ik de regisseur van blijf. Bij Henry werkt dat duidelijk anders. Ik realiseer me dat het voor hem hardcore zucht is en dat hij werkelijk lijdt op dit moment. Want hoe zou ik me voelen als er nu een ober binnenkomt met een dienblad vol ijskoud bier. En dat het mij verboden is om er eentje van af te pakken..?
De sessie met Cindy staat in het teken van wat muziek bij je kan oproepen aan emoties wanneer het gaat om rouw en verlies. Jouw muziek delen met anderen kan helpend zijn om het verdriet en de pijn een beetje te verlichten. Dit overvalt mij nogal. Terwijl in het werkboek wel degelijk staat dat we ons hierop mochten voorbereiden. Het is me ontgaan.
Met een gecompliceerd jazznummer vol atonaliteit, verbaast onze lieve zorgzame groepsgenoot. Omdat deze muziek haar gedachten overneemt, biedt het troost en rust. Victor komt met ‘Riders on the Storm’ van The Doors. Hij zegt dat het niet over rouw of verlies gaat, maar over vrijheid. “De wind in je haren.” We zien hem allemaal rijden. Met z’n kale kop in een cabrio langs De Linge.
Na zijn verhaal klinkt zelfs dit nummer spiksplinternieuw.
De gewezen militair laat ‘Goodnight Saigon’ van Billy Joel horen. Na zijn verhaal klinkt zelfs dit nummer spiksplinternieuw. De lange magere man draait een stuk van Johann Sebastiaan Bach. Hij sluit zijn ogen en vouwt zijn handen. We luisteren langer dan een kwartier met hem mee. Niemand durft erdoorheen te praten, laat staan de muziek uit te zetten. Gelukkig zegt hij uit zichzelf: “Het is nu wel klaar hoor.”
De rossige jongeman heeft deze keer ‘Nothing Else Matters’ van Metallica gekozen en de student twijfelt tussen een Russische Vesper of André Hazes. Hij kiest uiteindelijk voor ‘Een beetje verliefd’.
Dan vraagt Cindy aan mij wat ik heb gekozen. Ik zeg: “La Mama van Corry Brokken.” Ik hoor de openingstonen en de stem van Corry Brokken die zingt. ‘Zij was zigeunerkoningin. Zij had de trots van een vorstin. En toch zei iedereen…La Mama.’ Ik zak weg in het verleden en lig weer in mijn kinderledikant te luisteren. ‘En elke voerman maant tot spoed. Men weet en voelt in elke stoet…’ Geen idee wat het betekent, maar ik vind het om te huilen zo mooi. Nu, zestig jaar later, huil ik niet. Maar ik staar onafgebroken de verte in. Tot dat ik een hand op mijn schouder voel. Het is Henry. Ik sta op en geef hem een hug.
‘s Avonds legt mijn vrouw aan mij uit dat zij de schadebrief twee weken geleden al geschreven en gemaild heeft. En dat ze dat ook tegen mij gezegd heeft. En dat ze toen al dacht dat ik het weer zou vergeten. Die brief ligt waarschijnlijk uitgeprint en wel in de lade van een bureau bij Spoor6 op mij te wachten. Ik denk dat ik als tweede ga. Dan ben ik er maar vanaf.
29 maart 2023
Kees van Loenen
(samen met Ine Bimbergen)
Kees leeft nog altijd in herstel.
