Column: Kees - Mijn vrouw en de puber (3/13)

"Een loser ben je niet. Je bent juist heel dapper. Dat zegt iedereen tegen me, maar zo voelt het niet!, snik ik."

Het is vroeg in de avond. We hebben zojuist gegeten en de puber is naar zijn kamer gegaan om online te gamen met vrienden. Mijn vrouw zit boven op kantoor te werken, dus het is betrekkelijk rustig in huis. Ik zit aan de keukentafel met een glas wijn. Voor me uit starend en alle kanten op mijmerend. Bijvoorbeeld over mijn kookkunsten.

Ik ben een behoorlijk talentloze kok. Toch vind ik het best leuk om te koken. Omdat ik telkens denk dat het deze keer wél gaat lukken. Maar vroeg of laat gaat er iets mis en dan probeer ik dat weer te herstellen door extra ingrediënten toe te voegen en kruiden die elkaars smaken al dan niet moeten opheffen. Terwijl ik er niks van snap. Laat staan dat ik aanvoel wat er nodig zou zijn. Recepten gebruik ik overigens niet. Dus uiteindelijk zet ik meestal een onduidelijke schotel op tafel die ik zelf associeer met het voormalige Oostblok of met vroegere camping-maaltijden.

Vanavond viel het mee. ‘Best wel lekker schat.’ zei mijn vrouw. De puber zei niks, maar nam wel een tweede bord. Hetgeen ik beschouwde als het binnenslepen van een Michelinster. Zat ik zo te bedenken toen mijn vrouw beneden kwam en ook een glas wijn inschonk.

Ze kijkt me aan. ‘Zit je te somberen lief?’ ‘Nee hoor, helemaal niet.’ zeg ik snel. ‘Gelukkig maar.’ reageert ze. ‘Want even praktisch: Wat doe jij morgen?’ ‘In de ochtend werk ik thuis en ‘s middags heb ik een afspraak in Bussum. Spoor6 weet je wel. Die kliniek. Ik heb om half drie een intakegesprek met iemand en een psychiater.’

Mijn vrouw schrikt een beetje. ‘Oh lieve schat. Is dat morgen al? Ik dacht dat het volgende week was. Zie je er heel erg tegenop?’ Ik begin spontaan te huilen. ‘Ach Kees…..’ Ze loopt naar me toe en gaat naast me staan. Drukt mijn hoofd zacht tegen haar buik. ‘Ik voel me een loser.’ zeg ik. ‘Dat snap ik lief. Dat snap ik.’ zegt ze. ‘Een loser ben je niet. Je bent juist heel dapper.’ ‘Dat zegt iedereen tegen me, maar zo voelt het niet!’, snik ik.

Ze houdt me een tijd lang koesterend vast. Ik word wat rustiger en toon subiet weer bravoure. ‘Waarom ga jij eigenlijk niet?’ vraag ik mijn vrouw. ‘Dan zeg je tegen die lui dat jij de honneurs waarneemt voor je man die belangrijke zaken moet regelen in Reykjavik. Of liever nog op de Bahama’s.’ ‘Ach lief, ach lief.’ fluistert ze.

Ik sluit mijn ogen en geef me over. Ik hou zoveel van haar. Zij kan mijn innerlijke roerselen begrijpen. Of het nou kwaaie of blije roerselen zijn. We verschillen vaak van mening en maken soms ruzie op het scherpst van de snede. Dan is het oorlog en schuwen wij niet om elkaar te raken. Als het moet onder de gordel.

Maar dat doet niets af aan de zielsverwantschap die ons ruim tien jaar geleden samenbracht. ‘Pijn ontmoet pijn.’ hebben we tegen elkaar gezegd. Niks verbindt sterker. Ik heb nog nooit zo’n vrouw gehad.

‘Morgen vertel ik de psychiater dat het allemaal jouw schuld is.’ zeg ik. ‘Ik wil wel stoppen, maar mijn vrouw schenkt me steeds weer in.’ Ze lacht niet om mijn grap, maar haalt wel een glas wijn voor me. Zij weet dat ik het anders zelf doe. Zij kan na haar tweede glas stoppen met drinken. Ik niet.

Ondertussen komt de puber met veel kabaal de trap af. De kamerdeur zwaait open: ‘Is er nog wat lekkers te eten? Iets anders dus dan wat Kees net gekookt heeft?’

In de columns die nog volgen, zal ik mijn vrouw mijn vrouw blijven noemen. Ze heeft natuurlijk een naam maar ik wil haar niet onbedoeld nog meer schade berokkenen. Hetzelfde geldt voor mijn geweldige stiefzoon. Die anonimiseer ik door hem liefkozend ‘de puber’ te noemen. Het zal de puber zelf overigens niet boeien. Mij des te meer.

4 februari 2023

Kees van Loenen
(samen met Ine Bimbergen)

Kees leeft nog altijd in herstel.